მთავარი »

---

.

7:19 AM კედელზე მიფსმული ზღაპრები

მან თქვა რომ პირველი გაფრენა კოსმოსში სარეცხი მანქანით განხორციელდა. კიდევ თქვა რომ მეგობრები გარეთ ელოდებოდნენ და მაგრად ეკიდა გვჯეროდა თუ არა მისი. როდესაც გავიცინეთ შეგვაგინა. შეგვაგინა დაახლოებით ისე როგორც ჩვენ ვაგინებდით გვიანი ღამით მიგალკით მობოდიალე ნაბიჭვრებს, ანდაც დევიდ სიმენს, რომელიც თამაშის დროს კარებს უკან იმალებოდა. უფრო ცუდი გინება ჯერ არ არსებობდა, ამიტომ იძულებული გავხდით გვეცემა. ცემამ ცოტა აზრზე მოიყვანა და მეორე საღამოსთვის ფულის მოტანას შეგვპირდა. დათქმულ ადგილზე დიდხანს ველოდეთ, მაგრამ არ მოსულა. დიდი ხანი ვეძებეთ და თხუთმეტი წლის შემდეგ ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილში აღმოვაჩინეთ. ან რა აღმოჩენა უნდოდა. დიდ გაყვითლებულ მინდორზე სულ ოთხი ოჯახი ცხოვრობდა. ის, ჰანს მემორინე და ორი უსახელო ფოცხვერია. დიდი უცნაური დასახლება იყო. ოთხი ქოხი, ოთხი თეთრი შესტი, ოთხი ნაყინის მაცივარი თავისი ქოლგებით და სარეცხის საძაგლად გრძელი თოკი ზედ გადაკიდებული ათასი თუ ათასასთვრამეტი ცალი ლურჯი შორტით. არც ქალი დაგვინახია სადმე და არც ბაშვი. თავისთავად არც ის დაგვინახია ვისაც ვეძებდით, ამიტომ პირველივე ქოხის კარზე მშვიდათ მივაბრახუნეთ. კარებზე გაკრული აფიშა წითლად წკმუტუნებდა რომ აქ ერთ ერთი უსახელო ფოცხვერია ცხოვრობდა, მაგრამ მისგან ისევე როგორც დანარჩნებისაგან ვერაფერი გავიგეთ. Bბოლოს მისი სახლის კარი შევანგრიეთ და ვინც სად მოვახერხეთ იქ დავიძინეთ... შემდეგკი იმდენჯერ გავიღვიძეთ ,რომ გუშინ მეზობლებმა სამოცდამერვე დაბადების დღე მომილოცეს და ჰანსის გამომცხვარი ტორტის ნაჭერი მაჭამეს. თვითონ ჰანსი იმდენად მოტყდა რომ სახლიდან ვეღარ გამოდის და ბოლოს ყველანი მასთან გავედით. საწყალს გული აუჩუყდა და დიდხანს ტიროდა...აი ასე. ვზივართ და ველოდებით. თუმცა არ ვიცი მოვა კი როდისმე. ერთხელ აღმოვაჩინე, რომ სახლში სარეცხი მანქანა არ გვაქვს და გავიფიქრე, იქნებ მართლა გაფრინდა, თან ბოღმაც უკვე გამინელდა და იმ ფულის მიღებასაც აბა რაღა აზრი აქვს, მაგრამ წასვლა მაინც აღარ მინდა...მეზარება...  ერთადერთი იმაზე მწყდება გული რომ დღეს რადიოში გამოაცხადეს 2050 წლის ერაყის მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალში ინგლისმა ინდოეთი 2-0 დაამარცხაო...და რა ვიცი საწყალი სიმენი ალბათ მოკვდა...  ჟუჟუნა ლაკვეხელიანი  ჯიბიდან გოდორი ამოიღო, კალოშებიდან უფრო პატარა კალოშები, კიდე უფრო პატარა კალოშები და ფეხებზე შეხორცებული წინდები. რადიაციულმა დონემ მკვეთრად მოიმატა, ხეებმა ჭკნობა დაიწყეს, ჭიანჭველებმა ჟიმაობა. ამერიკელებმა ფარ-ხმალი დაყარეს და გაიფიქრეს_,,ესეც ესე , კიდევ ვერავის ვერაფერი გადავუღუნეთ…” და კბილების კრაჭუნით მეზობელ სოფელში წავიდნენ.  გოდორში სიმინდი ეყარა. კარგად გამხმარი და გაყვითლებული. ხელები ავტომატურად დასწვდნენ პირველს და კიდევ რაღაცას , მათი ხახუნის შედაგად კი მარცვლები გათავისუფლდნენ და ვედროში ხრიალით ცვენა დაიწყეს. მეთერთმეტე ტაროს შიგნით გარკვევით ეწერა_მემილიონ და დაახლოებით ასეთი ტექხსტი.შენ შეგიძლია გაჩერდე. შენ შეგიძლია დაწვე მინდორზე და იტირო, შენი ცრემლები შენ ოფლზე მლაშე იქნება და ყველაფერი რაც გიყვარს გაქრება. დაფშვენი შენი მოგონებები. ისინი თავისუფლად ჩაეტევიან წინსაფრის წინა ჯიბეში და ყველაფერი ამის შემდეგ დაგრჩება ორი დღე, რომ იცხოვრო...  ჟუჟუნამ მშვიდად აიღო მეთორმეტე ტარო და მუშაობა გააგრძელა. ალბათ სამწუხაროა, რომ მან კითხვა არ იცოდა.  კატა რომელსაც სიდს ეძახდნენ გემიდან ჩამოსულ რუხ კატას კიდევ დიდხანს აწუხებდა გულისრევის შეგრძნება.სანაპირო ზოლს ნაზი ბოყინით მიუყვებოდა და ჩურჩულით იგინებოდა. ყველა სასაუზმეზე ერთნაირი მენიუ იყო გამოკრული და თავისთავად გამხმარი თევზის საძაგელი სუნიც ყველა მათგანიდან თანაბრად გამოდიოდა. თავბრუ დაეხვა და პეპსის ბოთლზე უხერხულად ჩამოჯდა. გამვლელები უცინოდნენ და რაღაცას უყვიროდნენ. უცებ ვიღაც მოგრძო მუტრუკმა მანქანაში ჩატენა და სადღაც წაიყვანა. ორი ჭიქის მერე აზრზე მოვიდა და თვალებში გამოიხედა, ცოტა შეჭამა კიდეც. ესიამოვნა, ირგვლივ ყველა ცეკვავდა თვითონ კი ლურჯად განათებულ ბართან იჯდა და ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა. კარგად შემთვრალს გამხდარი ჩრდილები მიუახლოვდნენ და შიშისაგან ოდნავ დაძაბულ კედელზე თითებს უცაცუნებდნენ. ჩათვლიმა, გრძნობდა დილით მარტო არ გაიღვიძებდა ... და არც მოტყუებულა. ნაპირთან ზღვა კვნესოდა, პეპსის ბოთლის ძირი კი ოდნავღა ჩანდა მისი დაღლილი ანუსიდან. გაბრაზებულმა ფრთხილად გამოიძრო და გადააფურთხა. მერე ნაფურთხზე ჩუმად ჩამოჯდა და ყურს უგდებდა წყნარი შიშინის ხმას რომელიც თან ახლადდაყრილი კარტოფილით გაბრაზებული ტაფის წივილს გავდა და თან რაღაც უჩვეულო სიხარულს პირდებოდა…...  თეთრი დღე შავი დღე სამი საათი დარბოდნენ საფერფლის გარშემო. შაქრის ნაფხვენებს წიწკნიდნენ და საოცარ სიმსუბუქეს გრძნობდნენ. უფროსის არ ეშინოდათ ის ტრადიციულად მარტო გამოთვრა და ორ საათიანი მონოლოგის შემდეგ მაგიდასთან ჩაეძინა .ერთს კი ნატრობდნენ, რომ მარჯვენა ხელი აეწია, რადგანაც იდეალურ წრეზე სარბენად სივრცე უმახინჯდებოდათ და სირბილიც შემოვლითი გზით უწევდათ. ცოტა ხნის შემდეგ გადაწყვიტეს მსუბუქად დაეკბინათ და ეიძულებინათ ხელი გაეწია. ასეც მოიქცნენ, მაგრამ შედეგი ვერ გათვალეს. წამომხტარმა უფროსმა შემთხვევით მაგიდაც გადააყირავა და მათი მინიატურული სამოთხეც გაქრა. იჯდნენ და ტიროდნენ. უფროსმა კი მშვიდად დააბიჯა 42 ზომა კეტასები მათ მწუხარე კეფებს და დასაძინებლად უკეთესი ადგილის საპოვნელად წავიდა. ერთი გადარჩა , მაგრამ ექვსი ფეხით კოჭლობდა...  მორალი:_ფიზკულტურა და ბოტანიკა ერთი ხუია...ნუ თუ შენ გაწყობს რათქმა უნდა...  ადამ და ევა  ყოველთვის ლურჯი შორტები ეცვა, მაშინაც კი როცა არ ეცვა და წყნარად იჯდა ფეხებგადახერხილ მაგიდაზე, რომელსაც ხან იატაკად ხმარობდა, ხან ჰოკეის მოედნად. გააჩნია რამდენი იყვნენ, მაგრამ თუ ორი იყვნენ ორივეს ლურჯი შორტები ეცვა.  ერთხელ დედამ უთხრა:  _გაიხადე ლურჯი შორტები უნდა გავრეცხო და ეს ლურჯი შორტები ჩაიცვი!  ბიჭმა კი ამოიოხრა და თქვა:  _ვიცოდი რომ ოდესმე ამ სახლიდან წასვლა მომიწევდა, მაგრამ ვფიქრობდი ცხრა წლის ასაკამდე მაინც გამაჩერებდი. დღეს გამახსენდა რომ არასდროს გითქვამს როდის მაქვს დაბადების დღე. ახლა არ ვიცი რა ვქნა შეიძლება შენ კარგი დედა ხარ და მეც ზუსტად ამ წუთს შემისრულდა ცხრა წელი, მაგრამ შეიძლება მეზობლის ახალი ცოლი მოგწონს, მე კი ჩემი აქ ყოფნით ხელს გიშლი და თავიდან მიშორებ, ორივე შემთხვევაში მაინც წავალ, იმიტომ რომ შენ დიდი ხარ და მომერევი...  და წავიდა ტუალეტში . მორცხვად გაიხადა ლურჯი შოტები და ჩაიცვა ლურჯი შორტები. დედამის კი მართალია აქამდე არასდოს ეფიქრა მეზობლის ცოლზე, მაგრამ უცებ ისეთ ხასიათზე დადგა, როგორც მაშინ როდესაც ოცი წლის იყო და პირველად ნახა ლურჯი შორტები. ბავშვს საგზალი ჩაულაგა და კინოში წასასვლელი ფული მიცა, თვითონ კი მეზობლის ცოლს დაურეკა და მასთან ერთად ღებავდა ამ კორპუსს და მერე აი იმას და ბოლოს მთელი უბანი ააჭრელა და როდესაც ქალაქის ეს ნაწილი მისი სიზმრის სამარყანდის იმ ნაწილს დაამსგავსა სადაც არასდროს ყიდიდნენ ნაყინს სახლში დაბრუნდა. ცხოვრობდნენ დიდხანს და კიდევ უფრო დიდხანს, თუმცა იმ დროს მაინც ვერ მოესწრნენ, როდესაც ლურჯ შორტიანი ბიჭუნა სახლში დაბრუნდა და თან ყველაზე ლამაზი ბარბის თოჯინა მოიტანა... აი ასე...ცხოვრობდნენ დიდხანს და უფრო დიდხანს...  ბედნიერი დასასრული  ყოველთვის იცოდა რომ თუ კლეჩატ შპალერს ჩამოხევდა, მეორეს იპოვნიდა , მწვანეს და იმასაც თუ ჩამოხევდა თეთრს. თეთრს ქვემოთ უკვე შიშველი კედელი იყო, გრილი და ნოტიო, რომელზეც საკმაოდ რთულად , მაგრამ მაინც შეიძლებოდა ზანგების , ქალების, მანქანების და მზის დახატვაც კი. სანამ მეტრნახევარი იყო სიმაღლით და ორმოცი კილო სუფთა წონით, ამის გამო ხშირად ეჩხუბებოდნენ, ნახატებს უშლიდნენ და ზედ ახალ შპალერს აკრავდნენ, მაგრამ ხუთშაბათს მოიღრუბლა და მზე თითქმის ოცდაათი წელი არ გამოჩენილა. ყველა რიტმულდ აკანკალდა და ხმაურის გამო ძილიც შეუძლებელი გახდა. მაშინ ვიღაცამ გაიხსენა შპალერებში ჩამალული მზე, ქაღალდი ჩამოხია და ოთახმა გამოინათა...ყველა გალღვა და ატირდა. მაშინ ბრძენმა თქვა:- თქვენ შიგ გაქვთ და გარეთ დაეძებთ. ასე ვერასოდეს ვერაფერს იპოვით, მაგრამ რომც იპოვოთ ნაპოვნს ვერასოდეს შეინარჩუნებთ და თუ შეინარჩუნებთ ამით არაფერი მოგემატებათ, იმიტომ რომ თქვენ შიგ გაქვთ და გარეთ დაეძებთ და რად გინდათ გარეთ იმის პოვნა, რაც უკვე ისედაც შიგ გაქვთ... ავტორი:მიშა ბახსოლიანი

1 2 3 4 5 კატეგორია: ზღაპრები | ნანახია: 1935 | დაამატა: dep | ტეგები: სახალისო, მიხვდებით, გაერთეთ.., და, რომ, ალბათ, ზღაპარია, წაიკითხეთ, სათაურზეც | რეიტინგი: 1.0/4

მოიწონე სიახლე: გააზიარე სიახლე:

სულ კომენტარები: 0